Nog 10 uur! Nog 9 uur en 55 min! Nog 9 uur en 50 min! Nog...

Donderdag 30 september: Martin en Gerben stappen rond 7 uur in de auto in Zwolle! Jessica en ik kijken elke 5 minuten op de klok en roepen elke keer: nog 10 uur! Nog 9 uur en 55 minuten! Nog 9 uur en 50 minuten! Uit frustratie drinken we liters koffie en thee en wachten vol spanning af tot we een berichtje krijgen van één van de jongens... maar tevergeefs! We horen helemaal niets van de jongens en na 4 uur wachten sturen we maar een mailtje - want ik dacht: mijn computer-gadget-nerd van een vriendje heeft vast wel zijn internet aanstaan op zijn mobiel. Een beetje dom van mij natuurlijk, maar goed, je weet maar nooit. Helaas had hij dit niet en wij hoorde maar niets. Rond 12 uur ging ik naar bed maar ik kon de slaap niet vatten. Wat als ze een ongeluk hebben gehad? Wat als ze verkeerd rijden en in Praag uitkomen? Wat als ze ijsberen tegen komen? Wat als ze besluiten niet te komen? Wat als ze besluiten een bank te beroven, in de gevangenis terecht komen en... Tja, ik maak me altijd zorgen om van alles en niets, maar gelukkig kreeg ik om 2 uur het eerste berichtje: ze moeten nog 500 km en ze zijn er rond 6 uur! Daarna viel ik natuurlijk meteen in slaap.

Om 4 uur werd ik wakker van mijn mobiel: jah, ze zijn er! Eindelijk! Helaas, een smsje: we moeten nog 250km en zijn er rond half 7. Zucht! Nu ben ik wakker... hoe kom ik ooit weer in slaap? Ik loop de woonkamer in waar ik Lucas en Elene zie zitten.

'Where is your boyfriend? We want to give them a warm welcome?' Erg life, maar het lijkt me niet verstandig om op hunt e gaan wachten. Ik heb ze naar bed gestuurd - ze hadden toch te veel alcohol op en nog 3 uur lang heb ik heen en weer lopen draaien tot ze eindelijk kwamen en belde: waar moeten we de auto parkeren? Ik heb met mijn slaapkop alles goed proberen uit te leggen en ben daarna in pyjama en al naar buiten gehold met Jessica - die haar mooie klomp-sloffen aan had - om ze een warm welkom te geven. De arme jongens waren nog verschrikkelijk moe dus hebben we ze nog even laten slapen.

Het blijven kleine meisjes he...

Beste Vrienden En Wij Lopen Er Maar Achteraan

De spanningen die Jess en ik hadden Of De Jongens Het Wel Goed Met Elkaar Kunnen Vinden was achteraf niet nodig geweest! Ze kwamen uit de auto als beste vrienden en we dachten bijna dat ze het leuker vonden om met elkaar wat te gaan doen, dan met ons. Die middag zijn we een beetje door Krems gelopen, hebben de school laten zien, de wandeling die we moeten maken om naar school te komen en hebben papier gekocht voor de printer die Martin gekocht had en die wij mogen gebruiken - dank je Martin! Omdat we ook nog een beetje Gerben zijn verjaardag vierden, heb ik een kwarktaart - nou ja, yoghurttraart - gemaakt, die grandioos mislukt was. O, hij was best lekker... als je de stukjes gelatine er maar uitspuugt! Verder hebben we Levensweg gespeeld, wat geweldig was, want ik heb het hele spel flink achter gestaan met allemaal schulden, maar heb uiteindelijk toch gewonnen - wat we de jongens er even moeten inwrijven natuurlijk.

Die avond hebben we gegourmet - hoe bedoel je Nederlands!? Maar we hadden veels te veel vlees gekocht, dus hebben we Thomas en Lucas ook maar even gevoerd. Hier heb ik mijn talent voor pannenkoeken bakken ontdekt!!! Nog nooit in mijn hele leven heb ik zulke lekkere pannenkoeken gegeten en omdat ik als eerst uitgegeten was, heb ik mezelf maar als pannenkoekenbakster gedoopt en heb voor iedereen pannenkoeken gebakken.

Wien bleib Wien - Wir gehen nach Sissi

De volgende dag stonden we voor dag en dauw op - 9 uur! - om naar Wenen te vertrekken. Na een uitgebreid ontbijt vertrokken we richting Bahnhof en na een uur lol gehad te hebben in de trein, kwamen we aan in het mooie Wenen. Het was even zoeken naar het centrum, maar uiteindelijk kwamen we er wel. Maar wat moet je zien als je in Wenen bent? We hebben maar een Spookkerk bezocht, veels te veel gelopen en uiteindelijk maar ergens wat gaan lunchen wat nog een ramp bleek te zijn. De moeheid zat er bij mij goed in en had dringend behoefte aan koffie en eten. Dit bleek een uitdaging.

Jessica en Martin hadden vrij snel iets gevonden wat ze lekker vonden, maar Gerben lust geen sla en tomaat - vrijwel overal zat sla of tomaat of sla & tomaat op - en ik eet geen vlees en bijna overal zat wel vlees op. Maar ik had uiteindelijk een heerlijk broodje kruidenkaas, bieslook en tomaat gevonden en wilde vrolijk weghuppelen, maar Gerben moest nog kiezen. Na een uur voor de vitrine gestaan te hebben - de medewerkster houdt volgens mij niet meer van Nederlanders - had hij een smerig broodje met kaas en eiersalade. We hebben het later goed gemaakt met een apfeltorte en een schocoladetaart - drie keer raden welke ik had ;-)

Na de lunch zijn we naar het paleis van Sissi gegaan wat geweldig was: echt een aanrader! We hebben de Grand Tour gedaan en omdat de man achter het loket sommige studentenkaarten te moeilijk vond, heeft hij ons maar voor het gemak met korting geregeld. In het begin liepen we achter een grote groep Duitsers aan die een persoonlijke gids hadden, dus op een gegeven moment zijn we daar maar doorgewalst - letterlijk en figuurlijk... want ja... in Wenen moet je Walsen!!!

Op onze terugweg kwamen we een zielig verdwaalt jongetje tegen, genaamd Andreas. We hebben met onze beste Duits het jongetje gerustgesteld -want deze was zijn Mutti kwijt, en hebben hem bij een man achter gelaten bij een loket die ons verzekerde dat zijn moeder hem daar komt ophalen, zodra deze gelokaliseerd was.

Vegetarisch zijn in Wenen is een RAMP!

Na het bezoek van het prachtige paleis - we hebben al besloten dat dit ons huis wordt later! - gingen we terug naar het centrum om ergens wat te gaan eten. Er is veel te zien en te doen in Wenen, maar eten zoeken is toch wel lastig. Uiteindelijk vonden we een steakhouse en iedereen was enthousiast - behalve ik, want ze hadden GEEN vegetarische gerechten. We hebben daarom Jessica en Martin maar gedropt en zijn uiteindelijk apart ergens wat gaan eten. Overal waar je komt is er vlees! Gerben, geduldig als altijd, was er van overtuigd dat we nog wel iets leuks zouden tegen komen. Kritisch als ik was, was niets goed genoeg... maar we kwamen uit bij een Italiaan, waar je romantisch (aaaaah) met z'n tweeën kon zitten. Als je vegetarisch bent: verwacht niet veel van Wenen - tenzij je met iemand kan eten die het niet erg vindt om een keer géén vlees te eten, want er schijnt een heel goed vegetarisch restaurantje te zijn in Wenen. Maar we komen sowieso nog een keer naar Wenen, want het is een prachtige stad, waar veel te zien is.

De zondag verliep rustig en om half 3 moesten we al weer afscheid nemen van Gerben en Martin, omdat ze terug naar Nederland moesten. Tranen met tuiten gehuild, gesmeekt dat ze langer bleven, we zijn achter de auto gaan liggen... maar het mocht allemaal niet baten... ze waren ons zat en wilde per se weg gaan! Prima joh, als jullie dat willen!!! Zucht. Wel hebben we met z'n 4en geconcludeerd dat het ERG gezellig is! En dat we elkaar snel weer moeten zien - over twee weekjes!? Nu eerst maar weer voorbereiden op een week school.