Omdat ik van veel mensen de reacties krijg dat ik nauwelijks studeer, wil ik jullie nu even laten zien dat ik wel degelijk hard studeer hier in Oostenrijk. Deze week zijn we vrijwel elke dag naar school gegaan en toen we de donderdag vrij hadden, hebben Jess en ik de hele dag aan onze Duitse presentatie gewerkt! Op vrijdag hadden we van 9:00 tot 14:00 lessen nur auf Deutsch! E-marketing was leuk. Het wordt gegeven door een man die verschrikkelijk snel praat en een accent heeft, maar als we iets niet snappen mogen we het altijd vragen en hij wil het ook nog eens in het Engels uitleggen. Maar Prozessmanagement, dat is een ander verhaal.

Österreichers zijn de MINST gastvrije mensen in Europa

De les begon prima. Er was ergens één meisje dat ons begroette toen we binnen kwamen en Jess en ik gingen met z'n tweeën vooraan zitten. Hier hebben we de hele les gezeten. Halverwege was het de bedoeling dat je met je projectgroepje wat ging overleggen en de docente, een echte MUD (Make-Up Doos), zou langskomen. WE WERDEN COMPLEET GENEGEERD! Er was niemand die ons überhaupt ooit gevraagd heeft of we bij hem/haar in het project groep willen, er is niemand die ons überhaupt ooit heeft gevraagd in welk groepje we zitten en er is blijkbaar ook niemand die ons überhaupt blijkt op te merken. Zelfs de MUD komt niet naar ons toe of stelt vragen. Ik had liever dat ze boos werd en zegt dat we wel mee moeten werken en zelf initiatief moeten zoeken! Maar nee, het is alsof we niet bestaan.

In Nederland is dit wel anders. Als in de les één of twee buitenlandse studenten zitten rent iedereen erop af (weer IKEA uitverkoopachtig... misschien ligt het aan ons, wij zijn gewoon een enthousiast volk!) en worden ze het hemd van het lijf gevraagd! Ze worden door iedereen gevraagd bij het groepje te komen en we zijn helemaal gefascineerd door die BIK (Buitenlander In Kwestie). Maar hier? Hier interesseert het ze geen drol. Tss nou dan niet hoor... we hebben jullie niet nodig! We hebben niemand nodig! Nou jah... geen Oostenrijkers in ieder geval.

Verder zijn de rest van de vakken prima te doen. Duits en Spaans zijn redelijk eenvoudig en zijn tot nu toe de leukste vakken die we hebben. Economic Areas is een beetje een vaag vak, de vrouw leest voornamelijk alles voor, maar het moet te doen zijn.

Cuisine Française: pas tres bon!

Op de vrijdag- en zaterdagavond waren we uitgenodigd om te eten bij Cécile (vrijdag) en Estelle (zaterdag). Beide Franse meisjes zeiden dat de Franse cuisine erg goed was en het staat inderdaad bekend als goed. Nou, viel dat even tegen. Ten eerste moet je wachten tot 20.30 tot je eindelijk kan eten, wat betekend dat ik of al van mijn stokje ben gegaan of over mijn honger heen ben.

Vrijdag hadden we Ratatouille (zie hierboven) wat op zich nog wel prima was. De brie was hemels maar de groente was zacht (daar houd ik niet zo van) en over de sla hadden ze azijn gedaan (jakkie). Maar ik heb zonder klagen mijn eten op gegeten. Als toetje hadden ze een chocoladetaart (ik word al misselijk bij het idee dat ik sowieso een chocoladetaart moet eten) maar deze sloeg echt alles! Dit was omdat ze geen goede chocola konden vinden hier in Oostenrijk. Dat snap ik en ik heb mijn best gedaan zo veel mogelijk op te eten.

Zaterdag was nog een tikkie erger. We aten pas om 20:45 en mijn honger was al voorbij. Mijn maag had al besloten te gaan slapen en toen ik er eten in wilde gooien kwam hij een beetje in opstand! We hadden crêpes. Dat zijn pannenkoeken, alleen doen zij er groente in en bechamelsaus (iiiiiieeeeel). Daarbij hadden ze ook aardappelen met zure room en kaas (wat op zich lekker kan zijn maar het leken wel ijsaardappelen en de room en kaas waren... niet zoals ik ze het liefst heb). Ik heb het maar zo snel mogelijk opgegeten. De hele nacht is mijn maag boos op mij geweest en ik zei tegen Jessica: nóóit meer zo laat eten! I <3 NL!

Waarom ik bang was om gearresteerd te worden en Jessica 46km/u te hard reed!

Onze trip zaterdag was naar: BRATISLAVA! De hoofdstad van Slowakije, 1,5 uur rijden hier vandaan en met Jessica, Francesco, Cécile en Estelle reden we om 9:15 weg. We waren vol goede moed, hadden er zin in en dit keer waren er geen Spanjaarden mee die in hun eigen taal blijven praten.

Met Bratislava op de achtergrond.

Tot aan de grens hadden we geen problemen, maar opeens zagen we een politievrouw wild gebaren. Wat het betekende: keine Ahnung! We besloten maar om te stoppen. Ze kwam naar ons toe lopen (woest als alleen een Oost Europeaanse kan doen) en zei dat we meteen hadden moeten stoppen. Ze liet de verschillende gebaren zien (die eigenlijk allemaal hetzelfde waren) maar een duidelijk STOP-teken zat er niet bij. Wat bleek: Jessica (die dacht dat je 130 km/u mocht rijden, want dat stond op haar TomTom) reed bijna 50 km/u te hard! Arme Jessica. Ze rijdt altijd uiterst netjes, er zijn weinig vrouwen in Nederland die zo goed kunnen rijden en nu reed ze te hard... en niet zo'n beetje ook. De vrouw vroeg naar onze paspoorten: problemo numero dos! Er was natuurlijk één iemand zo dom was om zijn paspoort te vergeten! Dat was ik natuurlijk. Ik heb maar mijn EU Insurance Card maar gepakt in de hoop, dat dit voldoend was.

Ons groepje + wat Spanjaarden die we TOCH NOG tegenkwamen

'You know, you can get arrested. You are now illegal in Slovakia.' Ik had een kop als een boei en was al bang dat ze ons gewoon terug zou sturen. We kregen een keuze: of we konden alles laten registeren en kregen een boete opgestuurd (€220,-) of we moesten handje contantje betalen (€70,-). Dat werd natuurlijk het laatste. Ik hoef NIET meer naar Slovakia, ik had er GEEN zin meer in en ben ervan overtuigd: ik ben geen fan van Oost Europa (no offence natuurlijk).

Koffie hadden we eerst wel nodig na ons Accefietje! Maar... koffie met een rietje? Dat kennen we als Nederlanders niet!

Nog natrillend van onze tweede aanraking met de politie in 2 maanden tijd, gingen we verder, op weg naar Bratislava. We kwamen vrij snel daar aan en gingen op zoek naar een parkeerplek. Er stonden overal bordjes, maar parkeerplekken waren er niet te vinden. Tegen de tijd dat we er EIN DE LIJK eentje gevonden hadden, was het al weer bijna tijd om naar huis te gaan. Maar we hielden de goede moed erin. We liepen naar een Informatiecenter en we hebben die dag de rode route gelopen door de oude stad.

Natuurlijk probeer ik met zoveel mogelijk rare standbeelden op de foto te gaan... ach... laat me... ik ben ook maar zelden illegaal ergens!

Lass dich nicht vom Bösen überwinden, sondern überwinde das Böse mit Gutem

Römer 12, 21

Deze tekst stond centraal tijdens onze preek zondagmorgen. Helaas was ik deze een half uur daarna al weer vergeten toen Elena om 10.50 haar bed uit kwam, klagend dat we te luid waren. Toen barste de bom een beetje. Diezelfde ochtend heb ik voor de tweede keer die week ALLE afwas gedaan (koste me een halfuur!) en haar troep stond er nog vanaf dinsdag. Elke week zijn er wel één of twee avonden dat zij met wat vrienden herrie maakt (en hoe fel ze ook zegt dat ze zo stil mogelijk doet, haar hoor ik overal bovenuit) tot 0:00! Ik was het zat. Ik zei tegen haar dat ze geen recht van klagen heeft want ik moet altijd haar herrie aanhoren (geloof me: ze praat ontzettend hard met een knerpende stem) en haar troep staat me in de weg! Ik was zo verschrikkelijk geïrriteerd dat ik de Zondag Gedachte even liet varen en zei dat ze maar niet moest klagen, want wij klagen ook nooit
(dan behalve over de troep, maar dat komt omdat het een Welkoms Feest Voor Muizen is)